"Dziecięce zabawy" Tomasz Mróz

Wydawnictwa Videograf S.A.
Stron: 288
Data wydania: 04.07.2018 r.

Książka „Dziecięce zabawy” przykuła moją uwagę kontrastem między okładką a tytułem. Wydawnictwo Videograf S.A. dało mi szansę zrecenzowania powieści i dziś Was zapraszam na moją subiektywną opinię :)

Rok 1967 był pełen wstrząsających wydarzeń. Trzej jedenastoletni chłopcy zostali zamordowani w bestialski sposób przez sprawcę nazwanego „Wampirem z Kopalni”, który po ujęciu stwierdził jedynie, że zbrodnie były wynikiem pomyłki, nie tłumacząc głębiej motywów postępowania. Ciało czwartej, dorosłej ofiary wspomnianej przez „Wampira”zniknęło bez śladu. Po latach znowu grasuje w miasteczku seryjny morderca, usuwając ze świata ludzi, którzy w 1967 byli rówieśnikami zamordowanych. Kolejne zabójstwa są wzorowane na tych sprzed kilku dekad...

„Dziecięce zabawy” teoretycznie jest kryminałem, jednak zdecydowanie więcej w nim groteski, która wywołuje uśmiech, niż autentycznej grozy. Akcja toczy się dwutorowo – aktualnie prowadzone śledztwo, przeplatane jest wydarzeniami z 1967 r., co bardzo dobrze zazębia fabułę i daje obraz całości. Komisarz Przytuła nie ma łatwego zadania, nie dość, że musi walczyć z lenistwem swoich współpracowników, to jeszcze czasowo pełni obowiązki zastępcy komendanta. Szef „ucieka" z posterunku, kiedy dostaje pismo o przymusowym szkoleniu z mobbingu w pracy.  „Opasły" komisarz jest z natury dobrotliwy, zabiega o uwagę i momentami zmienia się, kolokwialnie mówiąc w „ciepłe kluchy". Z drugiej strony poznajemy go również jako bystrego śledczego o przenikliwym umyśle, który dla dobra śledztwa jest w stanie bardzo wiele poświęcić. Jego podwładni Wruszkowski zwany Wróżką i Mierczak, to policjanci, jakich na swojej drodze nie chciałby spotkać żaden obywatel, a Przytuła stosuje wobec nich bardzo niekonwencjonalne metody, by zmusić ich do pracy. 

Autor porusza w książce wątek znęcania się nad pracownikiem, czyli mobbingu. Jednak ubiera to  w groteskę i pod osłoną szkolenia i egzaminu, obnaża walkę o wpływy, zazdrość, donosicielstwo i chęć zemsty. Zemsta w „Dziecięcych zabawach" jest bardzo ważnym bodźcem, autor użył jej w różnym kontekście i warto podczas czytania zwrócić na to uwagę. Bardzo mi się podobał sposób ukazania jej niszczycielskiej siły, tego że kiedy już się dopełni, nadal pozostaje pytanie – czy było warto?

Powieść nie jest typowa, nie jest schematyczna, a na pewno dość oryginalna. Autor zastosował przenikanie się świata żywych i zmarłych, co daje ciekawą odskocznię od toczącego się śledztwa. Czy Wam to pomieszanie przypadnie do gustu? Nie wiem, mnie do pewnego momentu się  podobało. Potem poszło w dziwnym kierunku i choć pasuje do fabuły, uzupełnia ją, to nie czułam już tej iskry, która była na początku.

„Dziecięce zabawy” to książka o ludziach, o ich wyborach i konsekwencjach, ubrana w ciekawy i prześmiewczy sposób. Kryminał jest tu dodatkiem. Polecam :)

Za egzmeplarz dziękuję Videograf S.A.