Była sobie rzeka. Diane Setterfield. Przedpremierowo.

Wydawnictwo Albatros
Stron: 480
Data wydania:11.03.2020 r.

Czy macie czasem tak, że chcecie przeczytać książkę tylko dlatego, że ma piękną okładkę? Cóż w moim przypadku tak się zdarza i „Była sobie rzeka” jest tego przykładem. Jestem nią oczarowana — zarówno wydaniem, jak i przedstawioną historią.

Spokojny wieczór w Gospodzie pod Łabędziem zaburza pojawienie się ciężko rannego mężczyzny z martwą dziewczynką na rękach. Kiedy po opatrzeniu rannego, wiejska znachorka Rita idzie do dziewczynki, by obejrzeć ciało, okazuje się, że dziecko odzyskało puls i oddech. Kim jest martwa/żywa dziewczynka i jej tajemniczy opiekun? Czy zaginioną dwa lata temu córką zamożnych mieszkańców wioski, siostrą obłąkanej Lily, a może wnuczką farmerów, których syn wdał się w romans? Dziewczynka jest niema i nie może opowiedzieć swojej historii, jednak jej pojawienie to jak kolejny rozdział w życiu każdego z nich.

„Była sobie rzeka” to powieść na wskroś magiczna, gdzie rzeczywistość splata się z legendami, wierzeniami. Taka, której granice między tym, co realne, a co zostało dodane, by ubarwić opowieść, są bardzo płynne. Otwierając ją, miałam wrażenie, że siadam z mieszkańcami Radcot w karczmie i słucham opowieści o losie niezwykłej dziewczynki, której pojawienie się w wiosce zmieniło tak wiele. Każdy z bohaterów jest jej częścią, a wszystkie tworzą całość, choć początkowo nie wygląda jakby miały ze sobą cokolwiek wspólnego. Jak w każdej baśni znajdziemy w niej ukryte pod warstwą wydarzeń emocje. Tu dominują ból spowodowany stratą, oddalenie, tęsknota, ale w końcu pojawia się mała iskierka radości, nadziei na zmiany, pogodzenie z losem. 

„Była sobie rzeka” to powieść jak jej główna bohaterka — rzeka Tamiza, kiedy spojrzymy na nią na mapie, wydaje się spokojną, jednostajną linią, jednak kiedy przybliżymy obraz, zauważamy poszarpany gdzieniegdzie brzeg, z którego woda występuje, a nurt wcale nie jest prosty i pełno w nim niebezpiecznych zakoli. Na mapie płynie powoli, w rzeczywistości to od prądu zależy czy będziemy w stanie utrzymać się na powierzchni. Trochę jak z życiem każdego z nas, prawda? Bo ta baśń porównuje życie do rzeki, która bierze swój początek znikąd, płynie raz w jedną raz w drugą stronę, czasem zwalnia, czasem przyspiesza, pojawiają się odnogi, aż w końcu wpada do większego zbiornika. Jednak nigdy tak naprawdę się nie kończy.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Albatros.