Dom na kurzych łapach. Sophie Anderson.

Wydawnictwo Young
Stron: 328
Data wydania: 29.01.2020 r.

„Dom na kurzych łapach” zachwyca wszystkim — od okładki (najpiękniejsza okładka w tym roku) po samą historię, choć do młodej Marinki trudno poczuć sympatię od pierwszej strony. 

Trudno, ponieważ dziewczynka jest bardzo egoistyczna, nie widzi, albo nie chce widzieć, że Babcia bardzo się dla niej stara, choć o rozpieszczaniu nie ma mowy. Starsza Jaga przygotowuje młodszą do pełnienia funkcji Strażniczki Bramy — kobiety, która pomaga zakończyć zmarłym wędrówkę po ziemi i przenieść ich w gwiazdy. Jednak dwunastoletnia Marinka ma na siebie zupełnie inny plan, co wkrótce sprowadza na nią ogromne kłopoty.

„Dom na kurzych łapach” przenosi w zupełnie inny świat, świat baśni, legend, w którym sławna Baba Jaga nie jest czarownicą gotującą (niegrzeczne) dzieci w kotle, a kimś, kto pomaga, przynosi ukojenie. Sam obrzęd przeprowadzania dusz jest niesamowicie plastycznie opisany — widzimy płot z kości oraz czaszki, w których palą się świece. Czujemy zapach barszczu, słyszymy śpiewy, historię zmarłych. Po prostu magia! Tylko w baśniach można się tak poczuć.

Poza tymi akcentami ta powieść ma również inny wymiar. Pokazuje, czym jest prawdziwa przyjaźń, poświęcenie, dbanie o drugą osobę. Nasza młoda bohaterka tego nie widzi, jest krnąbrna, samolubna i to sprowadza na nią problemy. Jednak z drugiej strony to tylko dziecko, które pragnie akceptacji, „normalnego” życia, rodziny, szkoły, przyjaciół. A Baba Jaga ją tego pozbawia, bo ród Jagów nie bata się z żywymi, a zmarłymi. To zgubienie, nieporadność i egoizm Marinki najlepiej widać, kiedy zostaje sama, kiedy musi zacząć radzić sobie bez babci. Czy dziewczyna podoła zadaniu Strażniczki, a może wybierze swoją drogę? Czy nauczy się samodzielności i odpowiedzialności? Sprawdźcie koniecznie! Ta książka jest niezwykła. Jak ja bym chciała mieć taki Dom na kurzych łapach...

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Young.