"Stażystka". Alicja Sinicka. Premierowo.

Wydawnictwo Kobiece

Stron: 432

Data wydania: 29.01.2020 r.

„Stażystka” to druga książka Alicji Sinickiej, którą przeczytałam i stwierdzam, że nie jestem odpowiednim odbiorcą tego typu powieści.

Plusy się znalazły i od nich zacznę. Kreacją głównego bohatera Marka Skalskiego autorka mnie zaskoczyła. Pozytywnie od razu dodam. Pod otoczką nieziemsko przystojnego (a jakże) mężczyzny kryje się chory psychicznie człowiek, obsesyjny wielbiciel symetrii, co podkreśla filozoficznymi wywodami, ale to akurat fajnie podkreśla jego specyficzne skłonności. Każde jej zaburzenie doprowadza go do szału (dobrze, że autorka obdarzyła go bliźniętami, z jednym synem mogłoby być kiepsko). Jedyne co mnie w nim raziło to bubkowatość, nadęcie, a końcówka książki, w której przypomina skamlącego szczeniaka, kompletnie nie pasowała mi do jego osobowości. Wraz z żoną Ewą, która też do końca „normalna” nie jest, tworzą nietypowy, chory związek. Oboje są intrygujący.

Tytułowa stażystka zjawiskowa pod każdym względem i (bardzo krótko) odporna na urok szefa Klaudia, zepsuła mi tę książkę. Tyle o ile moc zakazanego owocu, który przyciąga (choć tu to on mocno oporny nie jest, raczej chętny) mogę zrozumieć, to zachowanie dziewczyny jest dla mnie zagadką. Myśli jedno, robi drugie. Taka sierotka Marysia — niby grzeczna i porządna, jednak sponsoring jej nie obcy, a nazwana przez byłego partnera „łatwą i fajną dupą” wywołuje święte oburzenie. No jak on mógł.

„Stażystka” w moim odczuciu jest idealną książką dla osób, które lubią erotyki, romanse czy lekkie obyczajówki i czasem szukają odskoczni. Od początku czytelnik czuje, że jest jakaś tajemnica między Markiem a Ewą, że prowadzą oni swoją specyficzną grę, w którą zostają wciągnięte kolejne dziewczyny starające się o posadę stażystki w firmie Skalski. Jaki będzie jej finał? 

W fabułę autorka wplotła wiele elementów — przytaczany już sponsoring, a także szantażysta-sadysta, szef-psychopata, kolega z pracy, z którego wszyscy robią świra, religijny fanatyzm, nazbierało się tego, nazbierało. Niestety ilość wątków nijak ma się do napięcia czy grozy, jakiej ja po thrillerach oczekuję, nawet wyłowione z rzeki ciało i szczegółowe śledztwo nie wywołały u mnie dreszczy niepokoju. Również styl Alicji jak dla mnie nie uległ zmianie i nadal jej książki ciężko mi się czyta. Sami musicie zdecydować czy po nią sięgniecie.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.