Folwark komendanta. Norbert Grzegorz Kościesza.

Wydawnictwo Mova

Stron: 256

Data wydania: 2.10.2019 r.

Napiszę to na samym początku, choć miało to być podsumowanie. Nie chcę, żebyście moje słowa traktowali jako mój pogląd na formację, jaką jest policja. To tylko i wyłącznie recenzja książki. Jeżeli chcecie znać moje zdanie, to wszędzie zdarzają się czarne owce, jednak w stadzie większość jest biała, tylko o nich głośno się nie mówi.

Wracając do książki, dopóki nie udało mi się porozmawiać (krótko, bo krótko i niestety nie osobiście, a tylko przez IG) z autorem, myślałam, że przedstawione sytuacje są trochę podkoloryzowane, nie dlatego, żeby zdobyć rozgłos, czy ocierać się o kontrowersję, raczej po to, by podkreślić patologię, która niektórym funkcjonariuszom towarzyszy od samego startu. Okazuje się, że opisane sytuacje — choć nadal mam cichą nadzieję, że marginalne — są policyjną rzeczywistością. Podobnie jak autor nie wrzucam wszystkich do jednego worka, jednak takie sytuacje nie powinny mieć w ogóle miejsca. 

Korupcja, by przepchnąć przez badania i testy kogoś, kto do służby kompletnie się nie nadaje. Układy bardzo szeroko i na każdy możliwy sposób rozumiane, które zapewniają awans. Zawodowe wypalenie zapijane alkoholem, tuszowanie niewygodnych sytuacji. Opisanych patologii jest dużo, dużo więcej. Z „Folwarku Komendanta” wyłania się smutny obraz osób, które są tłamszone, gdy chcą się wyłamać, gdy chcą swoją pracę wykonywać zgodnie ze złożoną przysięgą. Pozbawieni „pleców” ciężko im o lepszy stopień, są przenoszeni, nierzadko odchodzą, bo nie chcą pracować na zasadach, jakie są im narzucane.

Policja przedstawiona przez Norberta Kościesza wymaga wielu zmian, ale kiedy one nadejdą?

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Mova.