"Tożsamość zbrodni" Damian Jackowiak

Wydawnictwo Novae Res

Stron: 236

Data wydania: 10.05.2017 r.

„Tożsamość zbrodni” to debiut Damiana Jackowiaka. Czy mnie do siebie przekonał? Sprawdźcie sami :)

W niewielkim mieście dochodzi do serii brutalnych zabójstw młodych kobiet. Detektyw Robert Juszcz i jego świeżo upieczony partner, Bartosz Parela, usiłują odkryć, co łączy wszystkie zbrodnie. W międzyczasie do miasteczka po długiej służbie wojskowej niespodziewanie wraca wieloletni przyjaciel Bartka – Michał Majer.

Byłam bardzo ciekawa tej książki, krótka z niesamowicie klimatyczną okładką. Prolog świetny, konstrukcja postaci — mam na myśli dwóch głównych bohaterów, czyli Bartka i Michał — interesująca, choć mało charakterystyki, pomysł na fabułę również niczego sobie. Zabrakło mi klimatu, tego, co powoduje, że kolejną kartkę przewracamy z rosnącym niepokojem, w końcu mamy brutalne morderstwa, ofiary bardzo okaleczone, do tego sprawca zostawia znaki, które mogą wskazywać na rodzaj gry, w którą chce wciągnąć śledczych. I wszystko super, tylko napisane trochę "płasko". Brakowało mi tu opisów, wyciągania wniosków, wejścia w umysł mordercy. Śledczy motali się, deptali własny ogon, zamiast po prostu zebrać fakty do kupy i wyciągnąć odpowiednie wnioski. Wątek Michała również zapowiadał się na bardzo interesujący. Młody żołnierz zmaga się z zespołem stresu pourazowego, koszmarne wizje, halucynacje które go dręczą, stanowiły ciekawy początek, aż się prosi, żeby poznać go lepiej, pokazać przeszłość.

Dla mnie minusem całej powieści jest to, że w którymś momencie kryminał zmienia się w pospolity romans. Michał spotyka w miasteczku swoją dawną miłość, z którą nadrabia stracony czas — chodzi na plażę, wspólnie biegają, robią śniadania, wyznają sobie uczucia itp. Bartek wikła się w romans z kuzynką swojej żony, dodatkowo dziewczyna ma zamieszkać z nimi w jednym domu... no taka trochę "Moda na Sukces". Drugim rozczarowaniem jest koniec powieści. Nie chodzi o to, że kompletnie mija się z moimi wyobrażeniami, bo to byłoby nawet fajne, tylko autor dał wyjaśnienia wszystkich tych sytuacji w tak niewiarygodny, dziwny sposób, że wszystko "siadło".

Nie polecam, nie odradzam, to debiut, a z debiutami bywa różnie. W planach mam kolejną książkę autora i mam nadzieję, że z czystym sumieniem napiszę "polecam". Przy "Tożsamości zbrodni" nie mogę.