"Emigrantka" Agata Bizuk. Recenzja przedpremierowa. Recenzja patronacka.

Wydawnictwo Dlaczemu

Stron: 272
PREMIERA: 29.08.2018 r.

Agata Bizuk dała się poznać jako autorka lekkich książek z dużą dozą humoru. Jak wypada jej kolejna, trzecia powieść? Zapraszam :)

Antonina i Kostek opuszczają Polskę w poszukiwaniu lepszego życia. Czy odnajdą się w odmiennej kulturowo Irlandii? Czy Zielona Wyspa okaże się drogą do raju, czy bolesną szkołą życia?

„Emigrantka” napisana jest w narracji pierwszoosobowej i oczami Tośki poznajemy całą historię. Autorka pokazała temat emigracji w stereotypowy sposób i postanowiła trochę z niego zadrwić. Tośka i Kostek wyjeżdżają w nieznane przekonani, że świat czeka na nic z otwartymi ramionami. Przecież są młodzi, wykształceni i pełni optymizmu, który siada tak szybko, jak szybko koła samolotu dotykają pasa startowego, a rzeczywistość jest daleka od marzeń. Irlandia nie jest rajem, który na nich czeka. Muszą o ten raj dla siebie zawalczyć, a to wcale nie jest proste. Problemy z mieszkaniem, bariera językowa i trudności w znalezieniu pracy, to tylko niektóre, z czym przyjdzie im się zmierzyć. Czy sen o lepszym życiu się ziści? W los każdego emigranta wpisana jest rozłąka. Kontakt z najbliższymi to tylko rozmowa przez telefon lub skype, a to nigdy nie zastąpi rozmowy w cztery oczy. Oddaleni o dwa tysiące kilometrów nie możemy być z rodziną na co dzień, wspierać jej w trudnych momentach, ani też dzielić radości, tak jak oni nie mogą z nami. Kiedy los rzuca kłody pod nogi Tośka i Kostek muszą radzić sobie sami. Pokonują jeden zakręt, by za chwilę znaleźć się na kolejnym, bez wsparcia najbliższych.

Tośka jest roztrzepana, „w gorącej wodzie kąpana” i częściej szybciej mówi, niż myśli. Niestety jest też bardzo płaczliwa, co niekiedy mocno działało mi na nerwy. Kostek to totalne przeciwieństwo dziewczyny – trzeźwo mysi, analizuje każdą sytuację, jednak brakuje mu zdecydowania, postawienia na swoim. Razem tworzą mieszankę wybuchową.

Książkę czyta się szybko, jest napisana lekkim językiem, obfituje w zabawne sytuacje, ale nie brakuje w niej również tych gorzkich. Bohaterowie mierzą się z nową dla siebie rzeczywistością, układają sobie życie i choć jak sami podkreślają, Polskę mają w sercu, to postanowili mieszkać poza jej granicami.

Mnie w całej powieści nie przypadło do gustu tylko jedno - wprowadzenie do historii małej Ewy. Postać porzuconego dziecka, jak dla mnie, nie pasowała do całości, choć nie powiem, bo dwie sceny z Ewką w roli głównej doprowadziły mnie do łez. I nie, nie rozpaczy, tylko wzruszenia.

Polecam Wam tę powieść. Nie jest doskonała, a autorka cały czas szlifuje swój warsztat, ale warto dać jej szansę.

Za egzemplarz dziękuję autorce Agacie Bizuk.