SLATRON. Przeznaczenie Aleksandra Szymaniak

Wydawnictwo Novae Res 

„SLATRON. Przeznaczenie” przeczytałam dzięki udziałowi w Book Tour. Akcja została zorganizowana przez autorkę Aleksandrę Szymaniak.

Zanim napiszę coś więcej o samej książce, wspomnę, że zaskoczył mnie wiek autorki. Wydała tę powieść mając 16 lat i jak na tak młodą osobę jej warsztat jest naprawdę bardzo dobry. Myślę, że wielu z Was na podstawie samej książki nigdy by nie pomyślało, że to książka napisana przez nastolatkę.

Salamina to zwyczajna nastolatka, którą w wieku sześciu lat znalazło na plaży pewne małżeństwo. Jako, że przez dłuższy czas nie udało się ustalić biologicznych rodziców dziewczynki, została ona przez nich adoptowana. Kiedy Salamina kończy 16 lat, otrzymuje tajemniczy list z niezwykłej szkoły. Czy to przeszłość upomina się o dziewczynę?

„SLATRON. Przeznaczenie” reprezentuje młodzieżową fantastykę, czyli gatunek, z którym już dawno nie miałam do czynienia. I jestem pozytywnie zaskoczona: jeżeli wszyscy autorzy zachowują tak wysoki poziom, będę częściej po takie książki sięgała. Podczas lektury można zauważyć, że pani Aleksandra miała pomysł na swoją powieść i konsekwentnie go realizowała. Mimo iż na początku sceptycznie do niej podeszłam, to ze strony na stronę wciągała mnie ona coraz bardziej. Bardzo szybko odkryłam, kim jest Salamina, ale nie odebrało mi to przyjemności z czytania. Duża w tym zasługa bohaterów, a także krótkich, bardzo dobrych i sugestywnych opisów. Towarzyszyłam Salaminie w nowej szkole, co sprawiło mi niebywałą frajdę, bo lubię przeżywać wszystko z bohaterami.

Co do postaci, to są one typowymi nastolatkami, więc ich język jest bardzo żywy, młody, zachowanie oraz uczucia - wszystko to idealnie odzwierciedla ten specyficzny wiek. Bez względu czy chodzi o bohaterów pierwszo czy drugoplanowych, autorce udało się oddać ich charakter. Każdy z nich wnosił do powieści to „coś” nadając jej odpowiedni klimat i pozwalając lepiej wejść w ten młodzieżowy świat. Nie zabrakło również wątku miłosnego, jednak nie jest on dominujący. Dzieje się jakby w tle i w bardzo naturalny sposób rozwija się między Salaminą, a szkolnym przystojniakiem, Damonem. Kolejnym wątkiem, który przypadł mi do gustu w powieści, był motyw przyjaźni. Podkreśla on to, że prawdziwemu przyjacielowi wszystko można wybaczyć, że mimo największych przeszkód ta relacja zostaje w nas na całe życie i nic nie jest w stanie jej popsuć. Nie chcę pisać o co konkretnie chodzi, bo za dużo bym zdradziła z fabuły. Mam nadzieję, że jeżeli sięgniecie po powieść sami do tego dojdziecie.

Było o plusach, bo jest ich dużo, teraz pora na jeden minus. Jedynym zgrzytem – jak dla mnie, czyli matki dwójki dzieci – to lekkość, z jaką swoją ukochaną córkę rodzice „przekazali” obcemu mężczyźnie, który się po nią zjawił. Rozumiem, że tak musiało być, inaczej powieść musiałaby się skończyć po kilku stronach ale rodzice Salaminy są po prostu zwyczajnymi ludźmi, a szkoła niezupełnie wpisuje się w kanon „standardowych” placówek, więc autorka powinna trochę nad tym popracować. To moje subiektywne odczucie, które pewnie wynika z tego, że mam dzieci, więc inaczej do takiej sprawy podchodzę. Jednak nie wpływa to na pozytywny odbiór powieści. Dostałam informację od autorki, że pisze drugą część, więc na pewno będę chciała ją przeczytać.

Czy w Was jest trochę magii? Lubicie takie historie? Fani Harry’ego Pottera powinni być usatysfakcjonowani :)

Za książkę i możliwość udziału w Book Tour dziękuję pani Aleksandrze Szymaniak.