"Woła mnie ciemność" Agata Suchocka

Wydawnictwo Initium
Cykl: Daję Ci wieczność (tom I)
Stron: 384
Data wydania: 14.02.2018 r.

Rzadko sięgam po erotyki, słabo odnajduję się w takiej tematyce, ale tę serię poleciła mi Dorota z Przeczytanki, a w jej gust podobnie jak kilku innych dziewczyn wierzę, dlatego przyjęłam propozycję od Wydawnictwa Initium. I jak? Zapraszam :)

Armagnac Jardineux przyszły spadkobierca plantacji na wzgórzach Luizjany, przebywając w Anglii, dowiaduje się, że Południe pustoszy wojna secesyjna i z jego rodzinnego majątku nic nie zostało. Chłopak pozostawiony sam sobie wirtuozerską grą na fortepianie próbuje zarabiać na życie. W jednym z nocnych klubów spotyka skrzypka Lothara Mintze oraz jego mecenasa − lorda Huntingtona, którego „opieka” otwiera przed młodymi mężczyznami drzwi do świata luksusu. Sam lord jest bardzo tajemniczy, jedyny ślad, na który wpada Armagnac co do jego osoby to wzmianki w pamiętniku jego babki, ale czy to możliwe, żeby chodziło o tę samą osobę? Huntington wygląda na niewiele starszego o niego...

„Woła mnie ciemność” jest debiutem i pierwszym tomem serii „Daję Ci wieczność". Na okładce jest ostrzeżenie, że książka zawiera treści nieodpowiednie dla osób pełnoletnich, a i dorosłych mogą oburzać. Po takim ostrzeżeniu spodziewałam się właściwie wszystkiego, ale okazuje się, że w głównej mierze autorce chodziło o homoseksualizm, między Lotharem a Amargnackiem wytwarza się specyficzny pociąg i choć początkowo Armanagnac wzbrania się to i tak w ostateczność ulega urokowi Lothara. Skoro już przy tym jesteśmy, to książka zawiera sceny bardzo odważne, ale nie ma ich — według mnie — specjalnie wiele, a dodatkowo ich opisy nie są wulgarne, nie powodują uczucia obrzydzenia czy niesmaku, raczej stanowią jakąś część tej powieści. Moim zdaniem autorka wszystko bardzo dobrze wyważyła i nie zrobiła z „Woła mnie ciemność” książki tylko o seksie.

Powieść ma wielu ciekawych bohaterów, których historie poznajemy stopniowo, widzimy, kim byli, zanim stali się, jak sami o sobie mówią łowcami, kto i dlaczego ich przeprowadził. Mnie przypominali trochę postaci Ann Rice, nadnaturalne, przepiękne istoty, uwodzicielskie i tajemnicze, do tego wielbiące muzykę i sztukę. Nie ukrywam, że największe wrażenie na mnie zrobił Lothar, który jest istną mieszanką wybuchową i jak dla mnie on gra w powieści pierwsze skrzypce ;)

Klimat XIX — wiecznego Londynu jest bezbłędny i tę powieść się czuje na własnej skórze! Powozy, tętent końskich kopyt, niesamowite wnętrza sal balowych — obłęd! Wszystko skrupulatnie i wiernie oddane. Do tego lekkość, z jaką autorka prowadzi swoją historię, sprawia, że nie da się jej odłożyć przed poznaniem końca. A koniec? Współczuję tym, którzy musieli czekać na kolejny tom :D Ja miałam to szczęście, że czytałam jeden po drugim ;)

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Inituim.