Twarzą w twarz Agata Suchocka

Wydawnictwo Initium
Cykl: Daję Ci wieczność (tom II)
Stron: 288
Data wydania: 14.02.2019 r.

„Twarzą w twarz” jest kontynuacją „Woła mnie ciemność” ale jest zdecydowanie krótsza od poprzedniczki. Zapraszam :)

Lothar Mintze, opuszczony przez mentora i opłakujący bolesną stratę, został sam − porzucony, zgorzkniały i wściekły. Młodzieńcza naiwność ustąpiła miejsca palącej ciekawości, która popycha go w podróż do Ameryki, gdzie ma nadzieję znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania. Gdzie się podział Huntington? Dlaczego Armagnac go opuścił? I najważniejsze: czemu nie przewidział zbliżającej się tragedii?

Nie znalazłszy odpowiedzi w Europie, Lothar przeprawia się przez ocean i udaje do Nowego Orleanu, podążając za znakami mającymi doprowadzić go do prawdy. Niespodziewanie spotyka młodego jazzmana, Thomasa Greenbourgha, który wygląda aż nadto znajomo. Kim jest ów młodzieniec? I czy to właśnie on jest odpowiedzią na wszystkie pytania nękające skrzypka?

W drugim tomie przenosimy się do czasów współczesnych, gdzie elektryczność i internet to codzienność. Autorka pokazała jak bohaterowie zmienili się wraz z upływającym czasem, oczywiście nie fizycznie, wyglądem zatrzymali się w XIX wieku. Lothar odnalazł się w świecie nowinek technologicznych bardzo dobrze, płynie z prądem zmian, jest niczym kameleon, zawsze dostosowuje się do tego, co przynosi mu los. Armanagnac nie potrafi poradzić sobie w nowym świecie, oddala się od Lothara, by w ostateczności zniknąć z jego życia. Na zawsze. 

W „Twarzą w twarz” autorka nadal zachowała erotyczny klimat powieści, nadal związki homoseksualne wiodą tu prym, jednak pojawiają się też bardzo ciekawe kobiece postaci, które zdecydowanie ubarwiają powieść, a także jedna dość zaskakująca osoba, której chyba nikt nie mógł się spodziewać. O kogo chodzi? Musicie przeczytać i to koniecznie od początku, żeby nie pogubić wątków. 

„Twarzą w twarz” jest inną książką niż „Woła nie ciemność”, tu autorka bardziej skupiła się na uczuciach między bohaterami, tym co zostało z ich związku, kiedy te pierwsze erotyczne uniesienia powoli przygasły i nie mówię tu tylko o Lotharze i Armanagnacu, ale i jeszcze jednej parze, która wydawała się nierozłączna. W tej części mam zdecydowanie więcej tajemnic, więcej akcji, ale już mniej romantycznych uniesień. Ten barokowy świat, poetycki, barwny i niespieszny, który poznaliśmy w poprzedniej części, znika zupełnie, a zostaje zastąpiony współczesnością. Jednak książka na tym nie traci, a zyskuje. Zyskuje coś nowego, coś innego, a jeżeli dodamy do tego zaskakujący koniec, to ja jestem zdecydowanie na tak! I Wam polecam. Mimo że sama tak jak pisałam przy okazji I tomu, rzadko sięgam po erotyki, to po te spokojnie można :)

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Initium.