"Owoc granatu. Dziewczęta wygnane" Maria Paszyńska

Wydawnictwo Książnica

Stron: 352

Uwielbiam powieści, których akcja toczy się w czasie i krótko po II wojnie światowej. Dziś zapraszam na recenzję jednej z takich książek - „Owoc granatu. Dziewczęta wygnane” Marii Paszyńskiej :)

Lato 1939 roku, Kresy. Elżbieta (Halszka) i Stefania, szesnastoletnie bliźniaczki, spędzają beztroskie wakacje w dworku dziadków. Sielankową atmosferę przerywa warkot niemieckich samolotów. Wkrótce ze wschodu nadciąga kolejne zagrożenie: Armia Czerwona. Rozpoczyna się dramatyczna walka o przetrwanie. Dziewczęta nie przypuszczają nawet, co szykuje dla nich los i jaką cenę przyjdzie im zapłacić za każdy dzień życia.

„Owoc granatu. Dziewczęta wygnane” to pierwszy tom trylogii, więc wiele wątków i spraw nie znajduje na końcu rozwiązania. Jest to historia poruszająca, pełna wstrząsających opisów, ale w pewien sposób dająca nadzieję. Nadzieję, że los może się odmienić, że nawet dotykając dna, można się z niego powoli podnosić. Wbrew wszystkiemu, wbrew wszystkim, wbrew sobie samemu. Główna bohatera Halszka jeszcze tego nie wie lub po prostu nie widzi, ale ma ogromną siłę. Siłę, która pozwoliła jej przetrwać i ocalić siostrę, determinację, żeby się nie poddać nawet wtedy, kiedy pozbawiono ją godności. Moi dziadkowie w latach wojny byli dziećmi, jednak wspomnienia – bardziej pewnie ich rodziców – pozostały w nich do dziś. W ich opowieściach Armia Czerwona jawiła się dużo gorzej niż niemieckie wojsko. Nie zrozumcie mnie źle, oczywiście nie zamierzam wybielać niemieckich okupantów, jednak w tej książce znalazłam potwierdzenie tego, co słyszałam. Rosjanie słynęli z przemocy, a do tego cytując moją babcię: „zachowywali się jak świnie”.

„Owoc granatu. Dziewczęta wygnane” to książka obfitująca w opisy, jednak takich historii inaczej opowiedzieć się nie da. Halszka i jej siostra zostają wywiezione do syberyjskiej tajgi. Dziewiczy i gęsty las, praca ponad siły, głodowe racje żywnościowe, trudne do zniesienia rosyjskie temperatury. Wykorzystywanie seksualne, choroby i śmierć, która jest wybawieniem. Książka p. Marii nie jest dokumentem, a jedynie bazuje na prawdziwych wydarzeniach, więc pewne elementy, które się pojawiają, stanowią ciekawy zwrot. Autorka w fabułę sprytnie wplotła ponadnaturalny element – szamankę Katię, którą Halszka spotyka w lesie. Kobieta staje się jej mentorką, uczy odróżniać rośliny trujące od jadalnych, a ta wiedza wkrótce staje się dla Elżbiety niezwykle przydatna.

Nie sposób pominąć kreacji głównych bohaterek – bliźniaczek Elżbiety i Stefanii. Siostry, które powierzchownie przypominają siebie jak dwie krople wody, są zupełnymi przeciwieństwami. Elżbieta to typ chłopczycy, Stefania to mimoza, nad którą każdy rozkładał parasol ochronny. W Stefanii nawet pobyt na Syberii niczego nie zmienił, podczas gdy Halszkę złamał kompletnie.

Jestem pod wrażeniem tej książki, jednak zaznaczam po raz drugi – nie jest to dokument. To książka o sile rodzinnych więzów, o odpowiedzialności, miłości w tle wydarzeń historycznych. Wiele wątków jest niedokończonych, więc z niecierpliwością oczekuję kolejnych tomów. Lubicie emocjonalne sagi? Ta seria z pewnością jest dla Was :) Polecam.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Książnica