"Ariel znaczy lew" Andrzej Selerowicz

Wydawnictwo Novae Res
Stron: 278
Moja ocena: 6/6

„Ariel znaczy lew” jest w mojej biblioteczce już od marca, ale niestety nie miałam kiedy jej przeczytać. Jest to o tyle dziwne, że akcja dzieje się w czasie II wojny światowej, a takie historie są u mnie zawsze na pierwszym miejscu. W każdym razie doczekała się swojej kolejki i teraz trochę Wam o niej opowiem. Zapraszam.

Może zanim napiszę o fabule i moich odczuciach związanych z lekturą książki, wspomnę o jej stronie technicznej. Książka nie jest długa, to 278 stron podzielonych na 17 rozdziałów, więc to historia na jeden wieczór. Akcja jest prowadzona dwutorowo, zaczynamy od czasów współczesnych, kiedy to główny bohater jest już staruszkiem i wraz z nim cofamy się do czasów wojny. Narracja jest trzecioosobowa, uzupełniona dialogami oraz opisami, które przybliżają nam lata 1939-1945.

W okupacyjnym Krakowie młody żołnierz Wermachtu zakochuje się ze wzajemnością w piętnastoletnim Żydzie. I choć wydaje się, że ten romans nie ma żadnych szans na przetrwanie, to siła uczuć niejednokrotnie potrafi czynić cuda. Wydaje się niemożliwe? A czy dla miłości są rzeczy niemożliwe? W tej książce nic nie jest łatwe, a relacja, którą autor przedstawia nadal jest tematem tabu. Związki homoseksualne nawet w dzisiejszych czasach wzbudzają kontrowersje, choć z pewnością nie takie, jak jeszcze kilkanaście-kilkadziesiąt lat temu. W powieści nie znajdziemy wielu erotycznych scen, a te, które autor przedstawił nie budzą niesmaku czy oburzenia, są naturalnym uzupełnieniem związku dwojga ludzi. Autor bardziej skupił się na emocjonalnej stronie, uczuciu które rodzi się między Arielem a Wolfgangiem, a które nagle i niespodziewanie zostaje przerwane. Czas, w którym związek miał szansę się rozwinąć nie był sprzyjający dla par heteroseksualnych, a co dopiero dla dwóch mężczyzn i to stojących po przeciwnych stronach barykady. Powieść to głównie historia skrzypka Ariela, wydarzenia historyczne są tu bardziej tłem i uzupełnieniem. A ja właśnie takich historii szukam. O holokauście czy czasach okupacji stworzono bardzo wiele historycznych, opartych na faktach dzieł. W „Ariel znaczy lew” widzimy głównie ludzi, którzy musieli w tych czasach żyć, dostosować się do panujących warunków. Widzimy ich codzienność, która naznaczona jest hukiem wystrzałów, łapankami, egzekucjami i ograniczeniem wolności, a także nie do końca moralnymi wyborami, które są jedynym sposobem, by wieść życie na tyle normalne, na ile jest to możliwe w tak niespokojnych czasach. Mam na myśli nie tylko Polki, które świadczyły usługi „dam do towarzystwa” dla wysokich rangą Niemców, ale również rodziców młodego Ariela, którzy nie sprzeciwiali się związkowi Żyda z niemieckim oficerem, a jeszcze dodatkowo czerpali z tego związku korzyści. Jakkolwiek okropne może się to wydawać, myślę że siedząc w ciepłym fotelu bezpiecznego domu, nie mamy prawa ich oceniać.

Taką powieść ciężko polecać lub nie, dla mnie to była rewelacyjna i wielowymiarowa książka. Tematyka jest trudna, ale opisana w bardzo przejrzysty sposób. Tło historyczne nie przygniata, jednak nadaje historii odpowiedniego klimatu. Zakończenie uświadamia wiele rzeczy i każe nam zastanowić się nad traktowaniem własnych członków rodziny, szczególnie tych starszych. Na mnie powieść zrobiła duże wrażenie, czy podobnie podziała na Was? Musicie się przekonać.