"Zapisane w wodzie" Paula Hawkins

Wydawnictwo Świat Książki

stron: 368
Moja ocena: 4-/6

Wiele z Was daje drugą szansę autorowi, ja też postanowiłam, że spotkam się z Paulą Hawkins jeszcze raz. Po niezbyt udanej „Dziewczynie z pociągu” sięgnęłam po jej drugą powieść zatytułowaną „Zapisane w wodzie”.  Czy było warto?

Małe miasteczko Beckford, w którym życie płynie jak rzeka. Czasem leniwie i wolno, by za chwilę zakręcić i przyspieszyć, zmienić bieg, a czasem gwałtownie się skończyć. Po kilku latach nieobecności do miasteczka wraca Jules Abott. Powodem tego powrotu jest tragiczna wiadomość że jej siostra nie żyje. Danielle Abott fascynowało Topielisko, miejsce, w którym kilka innych kobiet zakończyło swoje życie. Ona również zostaje tam odnaleziona. Lena, córka Nel, jest przekonana, że matka popełniła samobójstwo, ale czy faktycznie tak było? I co z jej śmiercią mają wspólnego poprzednie topielice?

Właściwie to nie wiem, jak zacząć. Może od tego, że jak dla mnie powieść„Zapisane w wodzie” z thrillerem ma niewiele wspólnego. Sama historia bardziej przypomina powieść psychologiczno-obyczajową z elementami sensacji. Mamy tajemnicze samobójstwa w Topielisku, więc sceneria i atmosfera opowiadają thrillerowi, jednak podczas lektury nie czujemy zimnego dreszczyku pełznącego wzdłuż kręgosłupa. Autorka skupiła się na relacji między siostrami, szczególnie na jednym zdarzeniu z przeszłości, które poróżniło je tak bardzo, że Jules nie odzywała się do Danielle całe lata. A teraz po śmierci musi zaopiekować się jej córką – Leną, nastolatką dla której ciotka jest obcą osobą.

Autorka zachowała klimat typowy dla małych miasteczek. Mieszkańcy świetnie się znają, wiedzą o sobie wszystko, a plotki roznoszą się tu lotem błyskawicy. Bohaterów jest wielu, praktycznie każdy mieszkaniec jest w jakiś sposób związany z rzeką i Topieliskiem. Żadnego nie darzyłam szczególną sympatią, jednak muszę przyznać, że są sprawnie nakreśleni i prawdziwi.

Książka jest podzielona na cztery części. Każda z nich zawiera kilka watków jest śledztwo, samobójstwa w Topielisku,  a także retrospekcje z życia Nel i Jules, tak żeby czytelnik mógł zrozumieć, czemu siostry żyły w konflikcie. Rozdziały są oznaczone imionami bohaterów, a narracja się zmienia, raz jest pierwszoosobowa raz trzecioosobowa, więc wydarzenia poznajemy z różnego punktu widzenia. Ogólnie jest to dobry zabieg, niekiedy mamy powtórzenia (np. przesłuchanie Jules i Leny, które są w przesłuchiwane w kuchni swojego domu, więc najpierw o tym opowiada Jules, a zaraz później mamy przedstawioną wersję Leny), jednak mnie nie przeszkadzały, aż tak bardzo. Niestety te dwie pierwsze części – mimo dość dobrego trzonu – strasznie się ciągnęły, ciężko mi było przez nie przebrnąć. Nie wiem, może to kwestia trochę przyciężkiego stylu pani Hawkins, może tego, że mimo dobrego pomysłu akcja właściwie stoi w miejscu, może kwestia nawarstwienia wątków. Myślę, że gdyby było to krótsze, nie straciłoby na treści. Co do trzeciej i czwartej części - jestem bardzo mile zaskoczona. Tu akcja się rozwija, tajemnice rozwiązują, a bohaterowie, którzy powinni być dla wszystkich wzorem, okazują się mieć drugą, mroczną twarz. Nadal nie ma thrillerowskiej gęsiej skórki, ale podchodzi pod dobrą sensację i czyta się dość przyjemnie. Zakończenie jest właściwie przewidywalne, a wielu z Was na pewno domyśli się, co i kto i dlaczego, jeszcze zanim autorka to dopowie.

Generalnie poza dłużyznami, które może nie każdemu będą przeszkadzały i kilkoma potknięciami w całej powieści, książka ogólnie nie jest zła. Na pewno lepsza od „Dziewczyny z pociągu”, jeżeli od początku nastawicie się na powieść obyczajowo-sensacyjną to nie powinna Was zawieść.