"Gringo wśród dzikich plemion" Wojciech Cejrowski

Wydawnictwo Bernardinum

Stron: 302

Moja ocena: 5/6

Pana Wojciecha Cejrowskiego bardzo lubię, z przyjemnością śledziłam jego program „Boso przez świat", a teraz postanowiłam sięgnąć po książkę.

W książce „Gringo wśród dzikich plemion” pan Wojciech zabrał mnie w podróż po dżungli i wciągnął w świat jej mieszkańców: ostatnich Indian. On jest narratorem, więc wszystko co się dzieje, widzimy jego oczami. W charakterystyczny dla siebie sposób opowiada o życiu, które wiódł, gdy zamieszkał w dżungli. W jego opowieściach nie brakuje emocji. Jest strach i dreszczyk niepokoju, szczególnie kiedy rozmowy przy ognisku schodzą na temat kanibalizmu czy Czerwonych Łbów czyli mrówek, które potrafią pożreć każde zwierzę żywcem. Po tym fragmencie nie sposób nie poczuć na sobie tych małych stworzeń, nawet, kiedy bezpiecznie leży się na kanapie, jak miało to miejsce w moim przypadku. Jest i śmiech, gdy okazuje się, że biały człowiek wzbudza taką sensację wśród członków plemienia, iż towarzyszą mu wszędzie – nawet podczas załatwiania potrzeb fizjologicznych. Autor opowiada to z takim humorem, że wybuchałam co chwilę głośnym śmiechem. W książce przedstawiono obrzędy, tradycje oraz specyficzny jadłospis mieszkańców wioski. I tu momentami mój żołądek zaciskał się w supeł. „Małpy dla Indian to przysmak. A jednocześnie codzienność. Coś jak dla nas rosół z kury (...). Oczywiście są pewne różnice – kura ma pazurki, a małpa... małpa ma rączki, jak u małego dziecka.” Do tego mrówki czy inne robaki i… możemy zapomnieć o kolacji.

zdjęcia pochodzą z książki

Obrzędy, szamani, kult Duchów - to wszystko sprawia, że podróż z Cejrowskim jest niezapomniana, niezwykła. Indianie żyją w zgodzie z Matką Naturą. Ich opowieści spisane przez autora są proste, ale niosą głębokie przesłanie. Niestety, również tu nieubłaganie dociera cywilizacja, dawne wierzenia i szamanów wypierają religie. Misje, które prowadzą księża, owszem, są potrzebne i niosą wiele dobrego, jednak nieodwracalnie zmieniają to, co w tych plemionach zaszczepione od wieków. Nie zrozumcie mnie źle, pewnie, że lekarstwa i szczepienia są niezbędne, pewnie, że higiena jest podstawą, a edukacja powinna być dostępna. Jednak dżungla jest specyficznym miejscem, które rządzi się własnymi odwiecznymi prawami, a plemiona ją zamieszkujące żyją z naturą w idealnej symbiozie. Nie wiem czy biały, „cywilizowany”, człowiek ma prawo w tę harmonię ingerować i przekształcać ją według własnych przekonań.

„Gringo wśród dzikich plemion” to książka podróżnicza, przygodowa, a jednocześnie album z przepięknymi fotografiami tych dzikich i niedostępnych miejsc. Moim zdaniem warto się z nią zapoznać, odbyć podróż w te niezwykłe miejsca i poznać świat prostych, a jakże mądrych ludzi. I nauczyć się od nich tego, że ważne jest „być”, a nie „mieć”.