"Nikt nie może się dowiedzeić" Agnieszka Rusin

Wydawnictwo Lucky
Stron: 272
Moja ocena 5/6

Wielu ludzi ma tajemnice. Skrywa coś, o czym nikt nie może się dowiedzieć. Jaki sekret kryje w sobie książka Agnieszki Rusin? Tego Wam nie zdradzę, ale postaram się zachęcić Was, abyście sami sięgnęli po powieść i rozwikłali tę zagadkę.

Ola jako nastolatka ucieka z rodzinnej miejscowości, w której nic jej już nie trzyma. Straciła ukochanego chłopaka oraz dziecko, które zmarło podczas porodu. Matka współuzależniona psychicznie od męża alkoholika, nie potrafi lub nie chce pomóc własnemu dziecku. Ucieczka ma zamknąć za dziewczyną bolesny rozdział i pomóc rozpocząć nowe życie. Kilkanaście lat później zdrada męża i wyznanie umierającej matki sprawiają, że świat dorosłej Aleksandrze po raz kolejny rozpada się jak domek z kart. Jednak tym razem do poskładania go w całość potrzebny jest jeszcze zaginiony przed laty element.

„Nikt nie może się dowiedzieć” to powieść o życiu, o przewrotności losu, o sile przyjaźni, relacji matka-córka oraz o wyborach mniejszego zła, które tylko wydaje się robić mniejszą krzywdę . Może zanim dojdziemy do moich odczuć względem książki, napiszę krótko o bohaterach. Oli nie można nie lubić, jest silną i mądrą kobietą, której życie nie oszczędzało, o czym wielokrotnie przekonujemy się, czytając książkę. Złe doświadczenia nie uczyniły z niej zgorzkniałego i smutnego człowieka. Najlepsza przyjaciółka Oli – Renata, to bratnia dusza, jaka przydałaby się każdemu z nas. Mieć obok siebie taką osobę, która zastąpi najbliższą rodzinę, to wielki skarb. Borys zakochany w Oli od lat, człowiek z sercem na dłoni, choć kiedy trzeba twardy, nieustępliwy i stanowczy. Prawdziwy mężczyzna, opoka, która z nas o takim nie marzy? Jednak bohaterowie Agnieszki Rusin nie są wyidealizowani, to ludzie popełniający błędy, żyjący prawdziwym życiem, więc mamy poczucie iż historia nie jest tylko fikcją literacką, to naprawdę mogła się wydarzyć.

”Nikt nie może się dowiedzieć” to wielowymiarowa powieść, której fabuła wciąga od pierwszej strony. Ukazuje historię dziecka dorastającego w patologicznej rodzinie, pozbawionego oparcia w najbliższych, które pomimo trudności potrafiło uczynić swoje życie wartościowym i lepszym, bez powielania zachowań wyniesionych z rodzinnego domu. To również hołd złożony bezinteresownej przyjaźni, trwałej i dającej stabilne oparcie w chwilach zwątpienia. Miłości na dobre i na złe, takiej, która przetrwa nawet lata rozłąki. I na końcu, choć to jeden z najważniejszych wątków, jednak bez zdradzania istotnych szczegółów z fabuły nie mogę o nim za dużo napisać, to historia miłości matki do córki.

Powieść wywołuje i uśmiech i łzy, jest to emocjonalna historia niepozwalająca o sobie szybko zapomnieć. Lekkie pióro autorki sprawia, że choć porusza poważny temat, książka nie jest przygnębiająca, a przez kartki po prostu płyniemy, nawet na chwilę ciężko się od niej oderwać. Jeżeli jeszcze jej nie czytaliście, zróbcie to koniecznie i to jak najszybciej.