Mam na imię Jutro. Damian Dibben.

Wydawnictwo Albatros
Stron: 384
Data wydania: 03.04.2019 r.

Gdybyś miał/miała eliksir nieśmiertelności, komu byś go podarował?

Jutro, główny bohater książki 127 lat temu zgubił swojego Pana i od dnia, kiedy się rozstali, oczekuje jego powrotu na schodach katedry. Razem z poznanym psim towarzyszem Sporco, natrafia w końcu na ślad tego, na którego od tak dawna czeka i udaje się w podróż, aby odnaleźć to, co utracił wraz ze swoim Panem.

Życie wieczne, któż z nas o nim choć raz nie pomyślał? Nie pomarzył? Nieograniczony czas, dzięki któremu można by zwiedzić świat, zobaczyć, w jakim kierunku zmierza, jak nasi bliscy się zmieniają, aż w końcu odchodzą i.... co dalej? Czy życie wieczne nie zmieniłoby się wtedy w udrękę? Nigdy tego nie sprawdzę, w przeciwieństwie do bohaterów powieści Damiana Dibbena, którzy poznają każdy aspekt nieśmiertelności. I powiem, że po lekturze nie jest już ona tak kusząca :)

To, co ujęło mnie w tej książce to przywiązanie, które jest tu pięknie pokazane. Powiedzenie „wierny jak pies” w powieści przybiera namacalny dowód, dla Jutra nie ma przeszkody nie do pokonania, bo „nagroda” warta jest każdego poświęcenia. Oddanie, upór, te cechy sprawiają, że choć momentami podróż Jutra może trochę się dłużyć, to zaciskamy kciuki za jej pomyślne zakończenie. „Mam na imię Jutro” jest dość oryginalna, ponieważ pisana z perspektywy psa. Jego oczami śledzimy wszystkie wydarzenia, z nim przeżywamy najpierw szczęście, potem samotność i smutek, aż w końcu nadzieję. Udajemy się w podróż, która ma tylko jeden cel — za wszelką cenę odnaleźć Pana. 

Jedyną wadą tej powieści, bo ogólnie jest pięknie napisana, to brak magii. Liczyłam na powieść baśniową, ale nie znalazłam jej, mimo że autor przenosi nas w czasie, możemy spotkać Mozarta czy Byrona, bohaterowie zażywają magiczną miksturę, to jednak cały czas nie czułam tego specyficznego klimatu. Może Wy poczujecie? 

Polecam, bo warto po nią sięgnąć :) Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Albatros.