Czy mnie słyszysz? Elena Varvello

Wydawnictwo Literackie

Tłumaczenie: Monika Woźniak

Stron: 232
Moja ocena: 5/6

Elia ma szesnaście lat. Mieszka z matką i ojcem we włoskim miasteczku, w którym wszyscy się znają. Kiedy bankrutuje jedyny w okolicy zakład, ojciec zostaje bez pracy. Chłopiec obserwuje zmiany w zachowaniu ojca i próbuje je zrozumieć. Matka przekonuje, że wszystko jest w porządku. Pewnego dnia w w tajemniczych okolicznościach ginie dziecko, potem zostaje porwana dziewczyna. Rośnie napięcie, mnożą się podejrzenia.

Narratorem jest Elia, który cofa się w czasie do lata 1978 r. Wtedy to ojciec Eliego, Ettore, traci pracę i popada w psychozę maniakalno-depresyjną. Autorka nie zdradza tego wprost, jedynie na podstawie krótkich informacji, z których wynika, że Ettore popada w skrajne nastroje od fazy depresji po niepohamowany śmiech, walczy z urojeniami, bezsennością, by po jakimś czasie wrócić do w miarę normalnego stanu zdrowia, możemy taki wniosek wysunąć. Aż pewnego wieczora porywa wracającą do domu dziewczynę. Wiemy o tym od samego początku, znamy porwaną i porywacza, jedynie finału i scenariusza możemy się domyślać. Jednak czy nasze przypuszczenia okażą się prawdziwe?

„Czy mnie słyszysz” poza wątkiem sensacyjnym jakim jest uprowadzenie, to książka o życiu w małym miasteczku, w którym niczego przed nikim nie można ukryć, jedynie stwarzać pozory by ukryć to co się dzieje za zamkniętymi drzwiami domu. Małomiasteczkowy charakter społeczności jest tu bardzo dobrze pokazany na przykładzie wspomnień i rozmów mieszkańców.

Autorka ukazuje także trudne relacje rodzinne. Na dorastanie Eliego cieniem kładzie się choroba ojca, przez którą chłopiec przedwcześnie dojrzewa. Matka nie próbuje wyjaśnić mu co się dzieje, udaje, że nie widzi dziwnego zachowania ojca, udaje, że wszystko jest po staremu. Cały czas miałam wrażenie, że cała ta sytuacja oddala chłopaka od rodziny, odsuwa od ojca, aż w końcu traci go. Stefano przyjaciel Eliego również nie ma ojca, jednak w takim zupełnie dosłownym sensie. Matka Anna wychowuje go sama, Stefano wyobraża sobie jaki mógłby być i kim mógłby być jego potencjalny ojciec.

Książka od początku utrzymana jest w dusznym i ciężkim klimacie. Letnia, parna i gorąca pogoda dodatkowo powodują, że klimat powieści ze strony na stronę gęstnieje. Prosty język, oszczędne dialogi i opisy to wszystko powoduje tajemniczą, a miejscami wręcz groźną atmosferę. Wiele tu niedopowiedzeń, dzięki czemu autorce udało się zachować mroczny charakter powieści aż do samego końca.

Polecam, choć niekiedy trzeba zrobić sobie przerwę w trakcie czytania. Nie jest to prosta historia, wymaga skupienia, a to z kolei prowadzi do wielu przemyśleń. Mam nadzieję, że na Was zrobi równie duże wrażenie co na mnie.

Za egzemplarz dziękuję